ok, ik begeleid nu meer dan een jaar mensen professioneel. Dat betekent uiteraard dat ik het leven nu helemaal snap, alleen nog maar evenwichtige reacties heb en nou laten we niet bescheiden blijven…Het woord verlichting komt in de buurt. Toch?
NEE! Wel is dit de verwachting die ik van mezelf heb. Althans daar betrapte ik mezelf op, toen ik laatst een heftige reactie had. Het was iets kleins, gewoon een afspraak die afgezegd werd. Mijn innerlijke reactiepatronen vonden het blijkbaar niet iets kleins. Ik reageerde met een gevoel van afwijzing die zijn weerga niet kent. En ik dacht…Helen je móet je niet afgewezen voelen.
Ben je al onder de indruk
Gelukkig ben ik professioneel ervaringsdeskundig begeleider, sinds kort zelfs geaccrediteerd. Ik doorzie waar dit vandaan komt, de kern. Ik mediteer het weg, los het op. Kom nou! Ben je al onder de indruk?
Uiteindelijk heb ik er inderdaad een weg in gevonden. Maar dat is er wel één waarin mijn directe invloed nul is, maar ik indirect hét verschil kan maken. Ik ga het je uitleggen aan de hand van een analogie. Ik houd ervan 😊. Neem een klein kindje dat niet kan slapen. Stel je zou tegen dat kind zeggen je móet nu slapen of je móet nu niet huilen. Zo werkt het niet. Je hebt geen directe invloed op dit kindje.
Hoopverlener
Hopeloos dan? Ik ben laatst hoopverlener genoemd (dank nog steeds voor dit mooiste compliment ever), maar nee zeker niet hopeloos. Je kunt wel voor de juiste omstandigheden zorgen. De kamer op de juiste temperatuur, eerst een boekje voorlezen, zelf rustig zijn, slaapliedje etc. En nee soms is er iets anders aan de hand en gaat een kind nog niet slapen. Dan nog zijn de omstandigheden waarin het kind niet kan slapen wel beter.
Hoe dit een vergelijking is met mijn nobody-loves-me-reactiepatroon. Ik ben nu eenmaal gevormd door mijn verleden en soms komt deze reactie weer voorbij. Daar kan ik niks aan veranderen. Wel kan ik mezelf de ruimte geven deze reactie te mogen hebben, opmerken welke fysieke sensaties deze reactiviteit geeft, mezelf een beetje afleiden en bovenal mezelf natuurlijk nog een beetje leuk te blijven vinden. I know, dat laatste is soms zo moeilijk.
Het Nirvana is nog best een eind weg
Wat niet werkt. Denken dat ik nu eindelijk zover ben dat ik ongenaakbaar ben. Dit mens is geen onbeschreven blad en ook niet maakbaar. Het Nirvana is ook nog best een eind weg, maar juist niet verwachten dat ik die staat van zijn ooit bereik zou nog weleens kunnen helpen?
Hoeveel druk leg jij jezelf op, op je levenspad?
