o ké, ik weet niet of je deze analogie kent, maar ik hoop dat deze slechts ten dele voor mij opgaat.
Vroeger namen mijnwerkers een kanarie mee de mijn in. Deze kleine vogeltjes zijn namelijk heel gevoelig en merken dus al vrij snel wanneer de luchtkwaliteit achteruit gaat. Niet schrikken…dan vallen ze dood neer en dat was dus het signaal waarop de mijnwerkers naar buiten gingen.
De maatschappij gaat te snel…
Nu moet ik gewoon bekennen: Ik ben een kanariepiet. Ik voel dat wat we als maatschappij te snel gaan, te onaardig voor elkaar zijn en veeleisend. We vergeten gewoonweg een beetje lief te zijn voor elkaar. En deze kanariepiet valt dan ook geregeld om. Let wel! Er is dus niks mis met mij, maar met de luchtkwaliteit.
Waar stopt de vergelijking dan? Ik ben geen vogel en kan mij uitspreken en anderen waarschuwen. De mijnwerkers zijn dan wel minder gevoelig, maar zouden ze de kanarie negeren, ja…dan gaan ze er ook aan. Dus luister naar mij.
Uuuhh wacht nee, naar ons!
… toch blijven fladderen.
Een mens kan zich in tegenstelling tot een kanariepiet (zover ik weet) verenigen. Dus nee, luister niet naar mij, maar naar ONS kanariepieten. Want ik ben zeker niet alleen. Misschien moeten we ook niet wachten tot die mijnwerkers naar ons luisteren, maar samen besluiten buiten te blijven fladderen.
Wil je onderzoeken hoe je kan blijven fladderen in deze maatschappij?
