I
neens besef ik het mij, ik ben al een paar weken niet op komen dagen voor het leven.
Ik denk dat ik een beetje levensbang was
Klinkt misschien heel heftig, maar het is zo subtiel. Ik denk dat mijn omgeving het niet eens gemerkt heeft. Gevoelens en stemmingen kunnen soms zo ongrijpbaar zijn. Ik denk dat ik een beetje levensbang was.
Ik heb een lezing gegeven over Durven Dromen en Durven Falen. De hele intentie van deze lezing was, dat het ok is om te zijn daar waar je bent. Of dit nu maatschappelijk bezien succes of falen is. Misschien werd er heel stiekem toch wel iets geraakt. Iets in mij dat zo graag gezien wil worden en dan komen er zoveel mensen naar jóuw verhaal luisteren. Precies die aandacht maakt tegelijkertijd dat ik wil verdwijnen, niet ZIJN.
Ik LEEF met levensbang en doodsbang.
Angst voor bestaan en niet bestaan. Daar tussenin bevindt zich balans en de moed om het leven aan te kijken. Intiem worden met jezelf. Wat er ook is? Op komen dagen voor het leven!
Dus ja ik ben levensbang en doodsbang, maar ik LEEF met levensbang en doodsbang. Volg je het nog?
Maakt niet uit, ik ben er weer een beetje. Misschien wel wat klein en kwetsbaar.
Waar ben jij op dit moment?
